MAJĄ ZA SOBĄ DOBRY ROK
Podpowiadamy, kto z dziennikarzy wyróżnił się w 2019 roku
Trwa głosowanie na Dziennikarza Roku 2019. Od początku konkursu to najbardziej prestiżowe wyróżnienie za dziennikarską pracę przyznają polskie redakcje – prasowe, radiowe, telewizyjne i internetowe. Tytuł otrzyma osoba, która dostanie najwięcej punktów w głosowaniu.
Redakcja „Press”, jako organizator konkursu, nigdy nie głosuje. Często jednak jesteśmy proszeni o przypomnienie, którzy dziennikarze szczególnie wyróżnili się w minionym roku. Dlatego co roku przypominamy dokonania wartych zauważenia – zdaniem „Press” – dziennikarzy.
Oczywiście, głosujące kolegia redakcyjne są wolne w swoim wyborze i wcale naszych typów nie muszą brać pod uwagę – mogą wskazać dowolnych dziennikarzy, którzy spełniają wymogi regulaminu.
Każda redakcja ma prawo nominować od jednego do trzech kandydatów, a żaden z nominowanych nie może być pracownikiem redakcji nominującej lub redakcji z nią strukturalnie powiązanych. Termin przyjmowania zgłoszeń – wyłącznie drogą e-mailową na adres [email protected] – upływa 4 grudnia br.
Andrzej Stankiewicz (Onet.pl, „Tygodnik Powszechny”) – Stankiewicz od lat opisuje arenę agresywnych walk o władzę, lecz sam pozostaje powściągliwy w emocjach. Ma najlepsze cechy dziennikarza politycznego, który nie poprzestaje na pozycji chłodnego komentatora, ale potrafi przeprowadzić własne śledztwo. Dlatego w tym roku udało mu się zdemaskować nieuczciwe działania amerykańskiej firmy PR-owej wynajętej przez Polską Fundację Narodową, która naraziła budżet państwa na straty. Jego analizy polityczne od lat należą do kanonu lektur inteligentnego Polaka, a dogłębna znajomość polskiej polityki i zakulisowych gier sprawia, że takie teksty jak „Pierwsza ostatnia rodzina” o Jarosławie Kaczyńskim czyta się z wypiekami na twarzy, zazdroszcząc mu wiedzy, umiejętności dotarcia do źródeł i wyciągania erudycyjnych wniosków. Ponieważ jego postawie etycznej i profesjonalizmowi nie można nic zarzucić, politykowi – np. obecnemu ministrowi kultury – pozostaje tylko miotać absurdalne oskarżenia, że Stankiewicz pracuje dla niemieckiego wydawcy.
Ewa Ivanova („Gazeta Wyborcza”) – z determinacją, uporem i doskonałą znajomością prawa dokumentuje zmiany w wymiarze sprawiedliwości w czasach dobrej zmiany, a zwłaszcza poczynania ministra sprawiedliwości. Jej atutem jest precyzyjna analiza przekazywana w zrozumiały sposób i wyjaśniająca istotę zagadnienia. Bywa nieugięta w tropieniu powiązań zawodowych i towarzyskich, które sprawiają, że źle pojęta lojalność oraz uległość wobec przełożonych skutkują psuciem prawa i niszczeniem instytucji zaufania publicznego.
W takich tekstach jak „Królowie życia Ziobry” na światło dzienne wydobyła nazwiska prokuratorów, których minister dopieszcza nagrodami za bycie posłusznymi wobec władzy.
Absurdy „naprawy sądownictwa” ukazuje na przykładach konkretnych osób, jak choćby niepokornego prokuratora Krzysztofa Parchimowicza, którego władza próbuje wrobić w VAT-owskie przekręty, czy szczecińskiego prokuratora, który zmarł na zawał na dworcu kolejowym, bo został przymuszony do dojazdów do pracy ze Szczecina do Rzeszowa.
Za to, że w tekście „Pracownik Ministerstwa Sprawiedliwości po godzinach »wieszał« europosłów” ujawniła, kim był narodowiec trzymający szubienicę ze zdjęciem jednego z europosłów, zdemaskowany narodowiec wysłał do sądu akt oskarżenia przeciwko niej.
Tomasz Sekielski, dziennikarz niezależny – rozsadził system medialny od środka. Gdy kolejni nadawcy telewizyjni radzili mu, by dał sobie spokój z tematem pedofilii w polskim Kościele, on upierał się tym bardziej. Pieniądze na film tworzony wraz z bratem Markiem zdobył w akcji crowdfundingowej na Patronite. Zaufało mu 2,5 tys. osób, które wpłaciły 450 tys. zł, a on w zamian stworzył doskonały dwugodzinny reportaż, który na YouTube obejrzały 23 mln osób.
„Tylko nie mów nikomu” jest dowodem jego profesjonalizmu, empatii i etyki zawodowej. W filmie nie epatował sobą, ale wykorzystał swój doskonały warsztat dziennikarza śledczego oraz reportera, by pokazać dramat ofiar pedofilii i udowodnić światu, jakim złem była wieloletnia cisza nad oprawcami w sutannach. Po tym filmie, który dla każdego byłby największym zawodowym sukcesem, Sekielski nie odkłada kamery na półkę, ale już pracuje nad kolejnym drażliwym tematem: zamierza opowiedzieć historię przekrętów Kas Oszczędnościowo-Kredytowych, które w walce o swój wizerunek sięgały już po wszystkie sądowe środki, by uciszyć dziennikarzy.
Tomasz Sekielski może być wzorem dziennikarza i obywatela. Nie angażując się w politykę, realnie zmienia świat. Udowadnia, że dziennikarstwo świadome swoich ograniczeń ma sens i jest społecznie potrzebne.
Bertold Kittel („Superwizjer” TVN) – reporter śledczy z tytułem Dziennikarza Roku 2018. Jego kolejne świetne 12 miesięcy udowodniło, że nie spoczywa na laurach, ale za każdym razem podnosi sobie poprzeczkę i dostarcza opinii publicznej nowe szokujące informacje. Zawsze dokonuje bezwzględnej wiwisekcji swoich bohaterów, zadaje pytania o ich intencje oraz efekty działań – i wtedy, kiedy w reportażu „Farma trolli” rozpracowuje pseudoredakcję zarabiającą na produkcji fake newsów; i wtedy, kiedy w reportażu – „Pancerny Marian i pokoje na godziny” – obnaża nieudolność instytucji państwa i ujawnia, że były szef Krajowej Administracji Skarbowej, a obecny prezes Najwyższej Izby Kontroli Marian Banaś obchodzi prawo, wykazuje zaniżoną wartość swojego majątku w zeznaniu podatkowym, ale nie zamierza rezygnować z funkcji, do której stracił moralny mandat.